Σκωληκοειδίτιδα

Πρόκειται για την οξεία φλεγμονή της σκωληκοειδούς απόφυσης, ενός μικρού τμήματος του παχέος εντέρου το οποίο ξεκινάει από το αρχικό του τμήμα, κοντά στο σημείο σύνδεσης του με το λεπτό έντερο. Η φλεγμονή αυτή προκαλείται συνήθως από απόφραξη του αυλού, για την οποία μπορεί να ευθύνονται διογκωμένοι λεμφαδένες γύρω από τη βάση της, κοπρολίθοι παράσιτα, καρκινοειδή και ξένα σώματα.

Η απόφραξη αυτή έχει σαν αποτέλεσμα τη διάταση της σκωληκοειδούς απόφυσης, καθώς η έκκριση του βλεννογόνου στο εσωτερικό του τοιχώματος της δε σταματά, ενώ παράλληλα αρχίζει και ο πολλαπλασιασμός των μικροβίων. Αυτό αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την έξοδο κοπρανώδους υλικού και μικροβίων στην περιτοναϊκή κοιλότητα και τελικά πρόκληση περιτονίτιδας.

Ποια είναι τα συμπτώματα της σκωληκοειδίτιδας

Τα κλασικά συμπτώματα της οξείας σκωληκοειδίτιδας είναι:

• Πόνος αρχικά γύρω από τον ομφαλό και στη συνέχεια στο δεξιό κατώτερο τμήμα της κοιλιάς

• Ανορεξία

• Ναυτία και έμετος

• Χαμηλός πυρετός

Σκωληκοειδίτιδα – Διάγνωση

Λόγω των συμπτωμάτων της, η διάγνωση της σκωληκοειδίτιδας δεν είναι πάντα εύκολη και μπορεί να συγχέεται με άλλες παθήσεις όπως γαστρεντερίτιδα ή ουρολοίμωξη. Γενικά ο γιατρός θα χρειαστεί να κάνει μια λεπτομερή κλινική εξέταση με ιδιαίτερη έμφαση στην κοιλιακή χώρα, ενώ μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις αίματος (για να διαγνωσθεί τυχόν λευκοκυττάρωση που αποτελεί ένδειξη σκωληκοειδίτιδας) και εξετάσεις ούρων (για τον εντοπισμό πυουρίας και μικροβιουρίας) καθώς και ακτινογραφία θώρακος, (για να αποκλειστεί η περίπτωση της πνευμονίας) και κοιλίας (προκειμένου να εντοπιστεί ο κοπρόλιθος που ευθύνεται για τη φλεγμονή), ενώ μπορεί να χρειαστεί και υπερηχογράφημα ή αξονική εάν υπάρχει υποψία αποστήματος.

Ωστόσο υπάρχουν και ειδικές περιπτώσεις ασθενών, στους οποίους η σκωληκοειδίτιδα εξελίσσεται διαφορετικά, ανάλογα με την ηλικία και την κατάσταση της υγείας του.

Σε αυτούς περιλαμβάνονται:

Παιδιά: Παρουσιάζουν ταχύτερη εξέλιξη της φλεγμονής με υψηλό πυρετό και εμετούς.

Ηλικιωμένοι: Παρουσιάζουν πιο ομαλή εξέλιξη της νόσου, όμως γενικά στους ηλικιωμένους τα ποσοστά θνησιμότητας είναι μεγαλύτερα λόγω συνυπάρχουσας νόσου και μεγαλύτερων πιθανοτήτων εμφάνισης επιπλοκών.

Έγκυες: Σε περίπτωση εγκυμοσύνης, η διάγνωση είναι σαφώς πιο δύσκολη, καθώς η σκωληκοειδής απόφυση έχει εκτοπιστεί από τη μήτρα. Συνήθως εκδηλώνεται με έντονο πόνο και τάση για εμετό, ενώ οι αιματολογικές εξετάσεις δείχνουν λευκοκυττάρωση. Παρόλο που οι πιθανότητες θνησιμότητας για τη μητέρα είναι αμελητέες, στην περίπτωση του εμβρύου ξεκινούν από 2%-5% και μπορεί να φτάσουν και το 20% αν εξελιχθεί σε περιτονίτιδα.

Ασθενείς με AIDS: Εμφανίζουν τα ίδια συμπτώματα με τον υπόλοιπο πληθυσμό, ωστόσο πολλές φορές μπορεί να πρόκειται για εντερίτιδα, φυματίωση εντέρου ή λέμφωμα τελικού ειλεού που έχουν κοινά συμπτώματα με την οξεία σκωληκοειδίτιδα.

Ποια είναι η θεραπεία της σκωληκοειδίτιδας

Η θεραπεία της οξείας σκωληκοειδίτιδας είναι χειρουργική. Η αφαίρεση της σκωληκοειδούς απόφυσης μπορεί να γίνει είτε με την κλασική ανοιχτή μέθοδο είτε λαπαροσκοπικά.

Η ανοιχτή σκωληκοειδεκτομή γίνεται με μια μικρή τομή στο δεξιό κατώτερο τμήμα της κοιλιάς. Η λαπαροσκοπική τεχνική γίνεται με τρεις μικρές οπές στην κοιλιά, για τη δίοδο των εργαλείων και της κάμερας.

Πολλές μελέτες έχουν συγκρίνει το αποτέλεσμα της ανοιχτής και της λαπαροσκοπικής σκωληκοειδεκτομής. Στην πράξη η λαπαροσκοπική σκωληκοειδεκτομή φαίνεται να υπερτερεί σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει σαφής διάγνωση, διότι δίνει τη δυνατότητα επισκόπησης όλης της κοιλιάς.

Επίσης έχει πλεονέκτημα σε παχύσαρκους ασθενείς. Από την άλλη μεριά φαίνεται ότι η ανοιχτή μέθοδος υπερτερεί σε περιπτώσεις οπού έχει γίνει ρήξη της σκωληκοειδούς απόφυσης.

Η τελική εκλογή της κατάλληλης μεθόδου γίνεται μετά από συζήτηση του ασθενή με τον θεράποντα ιατρό και εξαρτάται τόσο από το στάδιο της νόσου όσο και από τη γενική κατάσταση του ασθενή.